Η άδοξη μοίρα των "χαμένων" αφεσμών

 Όποιος γυρίζει μυρίζει, όποιος κάθεται βρομίζει! Χα χα χα.

 Μια ακόμα παροιμία που επιβεβαιώνεται διαρκώς, ανιχνεύσεις, ανιχνεύσεις, ανιχνεύσεις και όλο και κάτι θα βρεις, όλο και νέα γνώση θα αποκομίζεις, όλο και νέα βιώματα θα αποκτάς. 

 Και σε μια από αυτές τις ανιχνεύσεις ορίστε και μια (εγκαταλειμμένη) φωλιά μελισσιού που προφανέστατα χάθηκε από έναν μελισσοκόμο (αφεσμός) κατά την διάρκεια της σμηνουργίας. Ένας αφεσμός που έκανε την φωλιά του χαμηλά στα χόρτα (τρομερή τοποθέτηση φωλιάς!!! Χα χα χα. Αυτό σχετικά με την "σοφία" του μελισσιού και την ορθότητα της κάθε ενέργειας του που παπαγαλίζουμε και λιβανίζουμε διαρκώς οι του μελισσοκομικού κουρμπετιού! Χα χα χα) και για ακόμα μια φορά βλέπουμε ότι δεν υπήρξε μέλλον και σε αυτό το μελίσσι (χωρίς την βοήθεια σε τροφές και θεραπείες από τον μελισσοκόμο). 

 Και ακόμα μια ένδειξη του τι συμβαίνει σε κάθε μελίσσι που σμηνούρησε, και απαντά στο διαρκές μεγάλο ερώτημα που έχω διατυπώσει εδώ και τόσο καιρό και πειστική απάντηση δεν έχω πάρει ακόμα. Δηλαδή του ερωτήματος "Ενώ σμηνουργούν τόσα μελίσσια κάθε χρονιά από τόσους μελισσοκόμους και μελισσοκομεία (και μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα έχουμε την μεγαλύτερη πυκνότητα μελισσιών σε όλο τον κόσμο!) ωστόσο όμως δεν υπάρχουν εκεί έξω πολλά "άγρια" μελίσσια (είτε τα ίδια μελίσσια που σμηνούργησαν, είτε οι απόγονοι τους), που είναι όλα αυτά τα μελίσσια που θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί έξω εάν δεν είναι αναγκαίος ο μελισσοκόμος (και οι θεραπείες του) για την επιβίωση του μελισσιού?"*  

* Η δική μου απάντηση πάνω σε αυτό το ερώτημα έχει δοθεί στην ανάρτηση του blog  Απαντήσεις σε ερωτήσεις που δεν μου έγιναν Vol XXVI στην ερώτηση 134.

 Σουρεαλιστική πάντως η σχεδίαση αυτής της φωλιάς, σαν δημιούργημα του Γκαουντί (Antoni Gaudi). Και εδώ φαίνεται ο βαθμός χειραγώγησης των μελισσιών από τους χειρισμούς, υλικό, και τεχνικές του μελισσοκόμου.   

  Αυτός είναι ο τρίτος "άγριος" αφεσμός που αποτυπώνεται στο blog (βλέπετε προηγούμενες αναρτήσεις του blog Μικροί διάολοι και Δεν είναι προορισμένοι όλοι οι αφεσμοί για να παίρνονται) με τον κάθε ένα να είναι σε πιο παλαβή τοποθέτηση από τον άλλο! Και ίσως και ακόμα ένας λόγος της βραχύβιας ύπαρξης τους εκτός μελισσοκομείων. 

 Πανικός και ομίχλη από πλευράς σχεδιασμού (ή μάλλον α-σχεδιασμού! Χα χα χα).

 Αλλά και το μέγεθος της φωλιάς είναι αρκετά μεγάλο, προφανέστατα και βρήκε μερικές καλές νεκταροεεκρίσεις και μπόρεσε το μελίσσι να αναπτυχθεί σε καλό βαθμό, αλλά αυτό δεν το εμπόδισε να επιβεβαιώσει τον πρακτικό κανόνα για τα "άγρια" μελίσσια του ότι "Το πολύ πολύ να βγάλει έναν χειμώνα, αλλά όχι και δεύτερο!". Κρίμα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, αμείλικτη σε κάθε ρομαντισμό και "παλαβή" ιδέα (των μελισσιών ή των ερασιτεχνών μελισσοκόμων) σχετικά με τον βαθμό ανεξαρτησίας που μπορεί να αναπτύξει ένα μελίσσι απέναντι στον μελισσοκόμο. 

 Αλληλένδετη η ύπαρξη και η επιβίωση αυτών των δύο, ούτε ο ένας, ούτε το άλλο, μπορούν να ζήσουν ο ένας χωρίς το άλλο. Γιατί άλλο η θεωρία άλλο η πράξη, άλλο τα λόγια του αέρα άλλο η παρατήρηση επί του πεδίου. Η αλήθεια είναι εκεί έξω, και σας περιμένει.

 Μέχρι την επόμενη ανάρτηση.....

Adios Amigos Locos

Μότσανος Λάζαρος

Σοχός 16/5/2018