Καθώς ήμουν στο αστικό 83 και έφτανα στο τέρμα του, στον πολυχώρο WE, απέναντι από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, πριν από ένα μήνα, για να το ξαναπάρω για να γυρίσω στον Λαγκαδά όπου είχα παρκαρισμένο το Τ4 μου, έπεσα επάνω στα νέα Street Art που έκαναν εκεί (στην θέση των παλιών που σας είχα παρουσιάσει σε προηγούμενη ανάρτηση του blog O δρόμος έχει την δικιά του ιστορία Vol XXII ) με αφορμή του Festival Lost Dolls 2025, που έγινε στην Θεσσαλονίκη με αφορμή τις γυναικοκτονίες που έγιναν στην Ελλάδα την πενταετία από το 2020 έως το 2025, στις 23/5/2025 (μια εκδήλωση που δεν την πήρα καν χαμπάρι για να την επισκεφτώ, και να την δημοσιοποιήσω τότε, μια που η φούρια της μελισσοκομικής μου εργασίας ήταν στο μέγιστο εκείνη την εποχή, με περίπου 120 παραφυάδες να κοπούν, και καπάκι να γίνει και ένας τρύγος στο παλιούρι, και οι μετακινήσεις στο Βελανίδι).
Η Εκδήλωση Lost Dolls που έχει ξεκινήσει με έμπνευση από το Μιλάνο το 2014, και τον τοίχο με τις κούκλες, που δημιουργήθηκε από δημιουργούς και καλλιτέχνες του χώρου της Μόδας ως φόρος τιμής για τις γυναίκες που δολοφονήθηκαν, ή κακοποιήθηκαν, και φιλοδοξεί να δημιουργήσει στον πολυχώρο WE μια μόνιμη εγκατάσταση με παιδικές κούκλες που αντιπροσωπεύουν η κάθε μια μια γυναίκα στον Ελλαδικό χώρο που δολοφονήθηκε, ή κακοποιήθηκε.
Στα πλαίσια αυτού του φεστιβάλ έγιναν πολλές εκδηλώσεις με καλλιτέχνες από πολλούς χώρους, και δημιουργήθηκαν 9 Murals που έχουν σκοπό να αναδείξουν, και ευαισθητοποιήσουν, σχετικά με το θέμα της κακοποίησης και των δολοφονιών γυναικών ευρύτερα κοινά. Επίσης σκοπός του Festival ήταν και η οικονομική ενίσχυση του φορέα Irida Women’s Center, που υποστηρίζει επιζώσες έμφυλης βίας.
Περισσότερες πληροφορίες για την διοργάνωση μπορείτε να βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:
Γυναικοκτονίες αλλά και έμφυλη βία που μας απασχόλησαν σε προηγούμενη ανάρτηση του blog Βιασμός, γυναικοκτονία, metoo, λέξεις που τόσο πολύ ενοχλούν τους κοινωνικούς σχολιαστές, που ωστόσο όμως αποτελούν τόσο επίκαιρα και ως προς την σοβαρότητα του θέματος, αλλά και ως προς την μη αντιμετώπιση τους, αποτελεσματικά, και οριστικά, από την Ελληνική κοινωνία, και νομολογία, όπως αποδεικνύει η πληθώρα νέων σχετικών περιπτώσεων από τότε που δημοσιοποιήθηκε η παραπάνω ανάρτηση (τι να πρωτόθυμηθώ τα τελευταία χρόνια? Την δολοφονία της Κυριακής "Τα περιπολικά δεν είναι Ταξί κυρία μου!" έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων από τον πρώην σύντροφο της, τον βάρβαρο ξυλοδαρμό της γυναίκας μεγαλοδικηγόρου από αυτόν πέρσι, την δολοφονία πριν από 3 εβδομάδες της μάνας από τον 18χρονό γιό της "γιατί μας ρεζίλευε στο χωρίο", ή το μαχαίρωμα στον λαιμό πριν από μια μόλις εβδομάδα της κόρης από τον πατέρα της?).
Άλλαξε κάτι όλα αυτά τα χρόνια?
Τίποτα!
Μόνο ο αριθμός των δολοφονημένων, και κακοποιημένων γυναικών, και η ακόμη πιο οργισμένη αντίδραση των σχολιαστών των κοινωνικών δικτυών σχετικά με την "Woke ατζέντα", ιδίως μετά και την εκλογική νίκη, και εκλογή του Τράμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, και την επικράτηση και στον Ελλαδικό χώρο της επιχειρηματολογίας των MAGA και στην Ελληνική ακροδεξιά.
Αλλά ας αφήσουμε την εικόνα να μιλήσει μόνη της επάνω σε αυτό το θέμα, κρατώντας τον σχολιασμό στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο.
Και ναι, για κάποιους οι γυναίκες βρίσκονται σε αντίστοιχο επίπεδο με τα σκουπίδια, και ο αγώνας τους για να μπορέσουν να βγουν από αυτή την θέση είναι και δύσκολος, και εκπληκτικά δυσχερέστατος (γιατί εκτός από την απειλή της σωματικής βίας έχουν οι γυναίκες να αντιμετωπίσουν και την απειλή της φτώχιας, του κοινωνικού στιγματισμού και της κοινωνικής απομόνωσης, εάν είναι και οικονομικά εξαρτημένες από τους συζύγους τους. Και μια απομάκρυνση από την πηγή κινδύνου που μπορούν να αποτελούν αυτοί για αυτές είναι και ένα απεγνωσμένο άλμα στον έξω κόσμο, χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας και οικονομικής υποστήριξης, προσπαθώντας να επιζήσουν σε μια αγορά εργασίας όπου δεν έχουν επαρκή προϋπηρεσία, ή τυπικά προσόντα, γιατί είχαν ασχοληθεί αποκλειστικά για δεκαετίες με το μεγάλωμα των παιδιών και την διαχείριση του νοικοκυριού τους).
Θέλει τρομερή γενναιότητα από μέρους τους αυτό το άλμα πίστης προς την ζωή, και την ελευθερία τους.
Υπέροχο!
Και πίσω από τα χαμόγελα μπορεί να κρύβεται η μεγαλύτερη απελπισία.
Η απελπισία που γεννά την κατάθλιψη, και η ασφυκτική ψυχολογική πίεση του "Τι θα πει ο Κόσμος?".
Με επακόλουθο τα κλειστά στόματα.
Οι συντελεστές που υποστηρίξανε τις εκδηλώσεις του Festival.
Ο τοίχος με τις παιδικές κούκλες που αντιπροσωπεύει ή κάθε μια και μια δολοφονία γυναικών την τελευταία πενταετία.
Τα παιδιά και οι γυναίκες είναι ότι πιο πολύτιμο έχει η κοινωνία μας, και ταυτόχρονα ότι πιο ευαίσθητο επίσης.
Θα μπορούσε να είναι αυτό μια αλληγορία της διαχρονικότητας του προβλήματος που αφορά αλλεπάλληλες γενιές γυναικών, ένα πρόβλημα που πάει Ανά ντάμ σε Ανά ντάμ (από την έκφραση Ανα ντάμ, Μπαμπά ντάμ = Από μάνα σε κόρη, και από πατέρα σε γιό, εδώ μετασχηματίζεται σε Από μάνα σε κόρη και από κόρη σε εγγονή!).
Τόσο πανέμορφο, αλλά και τόσο μελαγχολικό!
Και σοβαρά τώρα?
Επάνω σε αυτό βρήκε ο Κάφρος να γράψει "ΆΡΗΣ"?
Τόσο, μα τόσο, Μάο Μάο, Ούγκανος, και Ουρακοτάγκος?
114 γυναικοκτονίες μέσα σε πέντε χρόνια (μέχρι τις 23/5/2025)!
Τεράστιο πρόβλημα!
Και δεν έχει γίνει τίποτα για την επίλυση αυτού του προβλήματος!
Ίσως το πιο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα της εποχής μας, που αφορά μια "μειονότητα" του 52% του πληθυσμού μας!
Κάπου έχουν χάσει και την μπάλα και οι υπέρμαχοι των κοινωνικών αγώνων σχετικά με την βαρύτητα του κάθε κοινωνικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η κοινωνία που ζούνε, και δεν δίνουν τόση σημασία στην επίλυση των πιο σημαντικών κοινωνικών προβλημάτων πρώτα, και επικεντρώνουν την προσοχή τους σε δευτερεύοντα κοινωνικά ζητήματα (πχ οι αντωνυμίες προσδιορισμού κάποιου, ή το εάν 2-3 τράνς άτομα θα συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς αγώνες στις γυναίκες, στους άντρες ή σε μια δική τους κατηγορία. Ναι προβλήματα σημαντικά και αυτά, για μια μειοψηφία του 2-3% του πληθυσμού, αλλά όχι τόσο σημαντικά όσο εάν θα ζήσει ή θα πεθάνει κάποια που απλώς έκανε το λάθος να παντρευτεί το τελείως λάθος άτομο!).
Υπάρχει και QR code στην γωνία αυτού του εγγράφου για όποιον θέλει περισσότερες πληροφορίες, τον σκανάρει με το κινητό του και θα βρεθεί στην σχετική ιστοσελίδα για να έχει περεταίρω πληροφόρηση.
Σου πιάνεται η ψυχή όταν αντιλαμβάνεσαι το τι συμβολίζει η κάθε μια από αυτές τις παιδικές κούκλες.
Επίσης μπορούν όσες γυναίκες έχουν κακοποιηθεί να προσθέσουν και αυτές από μια κούκλα, και δεδομένου ότι βλέπω να μην υπάρχει μια ομοιομορφία στις κούκλες που υπάρχουν, μου έρχεται η υπόθεση στο μυαλό μου ότι έχουν προστεθεί κούκλες και μετά την εκδήλωση στα τέλη του Μάιου, και αυτό προκαλεί ακόμη πιο δυσάρεστα αισθήματα στην καρδιά, και βαριούς συνειρμούς στον λογισμό.
"If Staying home is more dangerous, Speak up"
"Εάν το να μένεις στο σπίτι είναι πιο επικίνδυνο (από το να μένεις στον δρόμο), μίλα δημόσια".
Τελευταία εικόνα της ανάρτησης θέλω να είναι αυτή.
Το αγρίμι μέσα στο βλέμμα κάποιας που νοιώθει παγιδευμένη, και απειλούμενη ως προς την ύπαρξη της, μέσα σε αυτό του θεωρούσε το σπιτικό της, από αυτούς που θεωρούσε τους ανθρώπους της καρδιάς της, και της προδώσανε τόσο αισχρά την εμπιστοσύνη που τους έδειξε, γιατί τους επέλεξε (ή γεννήθηκε δίπλα τους) ως συνοδοιπόρους στο ταξίδι της ζωής της.
Πετάξτε γοργά, πετάξτε μακριά, πετάξτε όσο δεν είναι ακόμη αργά.
Πετάξτε, και όλα θα πάνε καλά.
Adios Amigos Locos
Σειρά Graffiti και Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου